સવારની શોધ

મૂઈ આ મધરાત !

ટેકરી ચડીને ટહુકો કરવાથી...

ક્ષિતિજો ખોલે શેં દ્વાર?

રસ્તામાં રોપેલી

તોતિંગ દીવાલોને

યુગોથી કેટકેટલા..

ટેકો લઇ રહ્યા છે હાથ?

દરિયાઈ લહેર જેમ

મગરમચ્છોને મહેર ...

માછલીઓ તરફડતી મારે.

તૃણ-અર્થે વલવલતાં

ભોળાં હરણા હણાય વને

વાડીયું ભેળાવે હરાયાં.

ગામ વચ્ચે રોજ રોજ

માણસ ઉતરડવાનો

ગરાસ જાણે ગીરો.

ગોખરુની ભોંય પર

દડદડતા લોહીઝાણ પગ

કેડી કંડારે , એય ડંખે ?

‘સમતાની વાત

એ તો મનની મિરાત.’

આમ ને આમ બસ

ગઈ સદી અર્ધી  રાનમાં

પગલાંને ફૂટે શેં પાંખ?

ચાલો ઊગમણી દિશ, હવે –

શોધી લઈએ સવાર...

મૂઈ આ મધરાત !

અસ્મિતાનો અભિરામ

હે પ્રબુદ્ધ પુરૂષ!

આંગળી ચિંધીને

કરેલો લલકાર તેં –

ચોગમ પડઘાય છે , આજે.

સ્વતંત્રતા, સમાનતા

ને બંધુતા ખાતર

અખંડતાનો અવાજ બની

તેં સમર્પણ કીધું જીવન

યુગના નવનિર્માણમાં.

હે ભારત રત્ન મહાન !

તારા આદર્શોની પરિકલ્પનાઓ

અસ્તિત્વનો આકાર લઇ

આવતી કાલ માટે

વિસ્ફોટ થવા બેથી છે , આજે.

લોકશાહીનો ઘંટારવ

રહેશે ગુંજતો

ન્યાયના મંદિરમાં.

રાષ્ટ્ર તારું ઋણી રહેશે, બાબા !

હે પરમ પિતા !

અમને મળો –

તારી આંગળી ચીંધ્યાનો આદર્શ !

અમને ફળો –

તારી અસ્મિતાનો અભિરામ !

અમે

લાક્ષાગૃહમાં

અમે

આગ

ને

કાચઘરમાં

અમે પથ્થર .

પરંતુ

આકાશમાં

અમે

દરિયો,

દરિયો,

દરિયો...!

કદાચ, કાલે –

પણે, હજુ ય –

મારા પીડિત  પૂર્વજોની

કારમી ચીસો સંભળાય છેતેથી જ

મારા થીજેલા શબ્દોમાં

ઘૂઘવે છે સીસાની સરિતાઓ

ને ત્રસ્ત હથેળીઓમાં

ભભૂકે છે નિયતિની રેખાઓ

વ્યથા, વંટોળ...

ને રણમાં –

રસ્તાઓ

એકબીજામાં ભળી ઓગળે , ભલે –

અભાવગ્રસ્ત આંખોમાં

સૂરજ ઊગશે

ને

શૃંખલાગ્રસ્ત પગ

પંખી થઇ ઊડશે

અહીંથી

હજુ વધુ આગળ ...

ને ઊંચે

કદાચ, કાલે ય...!