Thursday, April 9, 2015

કદાચ, કાલે-




પણે, હજુય
મારા પીડિત પૂર્વજોની
કારમી ચીસો સંભળાય છેતેથી જ
મારા થીજેલા શબ્દોમાં
ઘૂઘવે છે સીસાની સરિતાઓ.
ને ત્રસ્ત હથેળીઓમાં
ભભૂકે છે નિયતિની રેખાઓ
વ્યથા, વંટોળ...
ને
રણમાં-
રસ્તાઓ
એકબીજામાં ભળી ઓગળે , ભલે-
અભાવગ્રસ્ત આંખોમાં સૂરજ ઊગશે
ને શૃંખલાગ્રસ્ત પગ
પંખી થઇ ઊડશે
અહીંથી
હજુ વધુ આગળ...
ને
ઊંચે
કદાચ, કાલે ય ...!

No comments:

Post a Comment