વેદનાનું વૃક્ષ

હું વેદનાનું વૃક્ષ છું

મારા ડાળે-પાંદડે,પાંદડે

જ્વાળાઓ ભભૂકી રહી છે.

સામે ઊભેલા બરફીલા

પહાડ પરથી

પટકાય છે

મારા એકાકીપણાની

વેદનાગ્રસ્ત કારમી ચીસ...

પથ્થર યુગના સંબંધોથી

દૂઝતા જખમો છતાંય

ઘુવડો સામે સૂર્યોદય ધરી

વેદનાનો વૈભવ માણીએ !

પરંતુ , ભીતર જલતા

‘માણસ’ની

આ વણઉકલી વેદના.

વેરાન વગડામાં –

પડઘાઈને લહેરાય છે...

“ માણસ શાપિત છે! ”